Regnbuebløff

skjørheita
sug seg fast i meg,
og eg dykkar ned
i han.
mørket brer seg og gjer meg vag og forsiktig i kantane.
kven har sagt at kjærleik er som flammande lys?
dei brenn ut.
men er du utbrent?
ingen veit.
eg pustar ikkje nokon i halsgropa.
eg stryk ikkje nokon over huden.
men
naktenheita er vakker, ho
men berre med mørket på, og lyset av.
eg gjer meg over til mørket.
ikkje fordi eg vil,
men fordi eg må.
du spirar på nytt
i hjartet mitt,
men du vil ikkje gro.

slepp meg no,
eg må til overflata.